- favonius
favōnius, iī, m. (zu foveo), der laue Westwind, Zephyr (ζέφυρος), von dessen Wehen Mitte Februar man Frühlingsanfang rechnete, Varro r. r. 1, 28, 2. Sen. nat. qu. 5, 16, 5. Cic. Verr. 5, 27: iapyx sive favonius, Veget. mil. 4, 38. p. 155, 3 L.: hic favonius serenust, istic auster imbricus, Plaut. merc. 877: aura tepidi fecunda favoni, Catull. 64, 282: gratā vice veris et favoni, Hor. carm. 1, 4, 1: sub adventu spirantis lene favoni, Ov. met. 9, 661: patentibus fenestris favonios accipere, Plin. ep. 2, 17, 19. – Dav. favōnius, a, um, leicht (wie der Westwind) auftauchend, odium, Placid. gloss. V, 22, 13.
http://www.zeno.org/Georges-1913. 1806–1895.