praetimeo

prae-timeo, ēre, vorher fürchten, -in Furcht sein, sibi, seinetwegen, Plaut. Amph. prol. 29: nihil est nec miserius nec stultius quam praetimere, Sen. ep. 98, 7: quasi quaedam pusillitas animi est aut praetimentis aut desperantis, Lact. 6, 17, 17: et inde aeternitatem occisionis agnoscat propterea humanae ut temporali praetimendam, Tert. de res. carn. 35. – / Tibull. 3, 4, 14 jetzt pertimuisse.