cano

cano

cano, cecinī, cantum, ere (vgl. griech. κανάζω, ich töne, got. hana, Hahn), Töne von sich geben, tönen, I) intr.: A) mit der Stimme, 1) v. Menschen, singen, canere voce, Cic. u. Gell.: canere ad tibicinem, Cic.: simplex canendi ratio, Quint. – u. in der Rhetor. von fehlerhafter singender Aussprache des Redners, singen, cum inclinatā ululantique voce more Asiatico canere coepisset, quis eum ferret etc., Cic. or. 27. – 2) von Tieren, a) v. Vögeln, singen, schlagen, merula canit aestate, hieme balbutit, Plin. – od. heulen, v. der Eule, Varr. LL. – krähen, v. Hahn, v. Raben, v. der Krähe, Cic. u.a.: u. so gallina cecinit, krähte wie ein Hahn (als Portentum), Ter. – b) v. Fröschen, quaken, Plin. 8, 227. – B) musikalisch ertönen, sich hören lassen, 1) v. Menschen, auf etw. spielen, blasen, a) übh.: c. fidibus, Cic.: nervis, Augustin.: tibiā, Quint.: conchā (v. Triton), Plin.: citharā ludicrum in modum, Tac.: harum una voce, alia tibiis, tertia lyrā canebat, Myth. Lat. 2, 101: bene, male, Plin. ep.: absurde, Cic. – b) insbes., als milit. t. t., canere receptui, zum Rückzuge blasen, s. 1. receptus. – 2) v. Instrumenten, ertönen, tubae utrimque canunt, Plaut.: tubae cornuaque cecinerunt, Liv.: signum od. classicum canit, das Zeichen zum Aufbruch, Angriff usw. ertönt Acc. fr., Liv. u.a. (s. Weißenb. Liv. 4, 31, 3. Fabri Liv. 23, 16, 12): symphonia canit, Cic.: lyra canit, Iul. Val.: m. Adv., torvum canentibus classicis, Amm. – 3) v. Örtl., ertönen, silvae canunt undique avibus, Lucr. 1, 256. – II) tr.: A) mit der Stimme singen, 1) mit homogenen Objekten, singen, od. Singbares verfertigen = in Musik setzen, komponieren, carmen, Cic.: suo ritu carmen, Curt.: versus, Cic.: neniam, Suet.: verba ad certos modos, Ov. – 2) mit besondern, bestimmten Objekten, a) v. Menschen, singen, besingen, singend verherrlichen, im Liede preisen, ad tibiam clarorum virorum laudes atque virtutes, Cic.: suas et imperatoris laudes, Liv.: laudem victorum, Phaedr.: seu deos regesve canit (Pindarus), Hor.: reges et proelia, Verg.: regum facta, Hor.: maxima bella et clarissimos duces, Quint. – dann auch preisen, verherrlichen übh. (ohne an Gesang od. Gedicht zu denken), amicitiam suam et Metrodori gratā commemoratione, Sen. ep. 79, 15. – b) v. Tieren, hören lassen, verkünden, anser Gallos adesse canebat, Verg.: et veterem in limo ranae cecinere querelam (nach alter Weise gesprochen kekinere kuerelam, Nachahmung des aristophonischen βρεκεκεκέξ), Verg. – B) auf einem musikalischen Instrumente: a) von Menschen, spielen, blasen, canere classicum, Caes., od. signum, Liv., den Soldaten mit der Trompete das Zeichen geben (zur Versammlung, zum Abmarsche usw.): so auch bellicum c., s. bellicus: intus c. omnia, alles auf der innern Seite der Cithara spielen (vom aspendischen Citharaspieler), Cic. II. Verr. 1, 53; dah. sprichw., hoc carmen hic tribunus plebis non vobis, sed sibi intus canit, d.h. denkt bei diesen Äußerungen bloß an seinen eigenen Vorteil, Cic. agr. 2, 68. – b) von der Musik, tönen, ertönen lassen, Quint. 1, 10, 24. – C) übtr., übh. (urspr. in Versen, dann auch in Prosa) verkünden, a) von Gottheiten, Sehern, Orakeln u. deren Priestern, Weissagevögeln usw. = als Weissagung, Warnung, Orakel verkünden, weissagen, vorhersagen (s. Bünem. Lact. 1, 4, 3. p. 25), ut haec quae nunc fiunt canere di immortales viderentur, Cic.: ut caneret fera fata Nereus, Hor.: quod puero canit anus, Hor. – m. folg. Acc. u. Infin., te mihi mater, veridica interpres deûm, aucturum caelestium numerum cecinit, Liv.: nec ei cornix canere potuit recte eum facere, quod etc., keine Krähe konnte ihn belehren, Cic. – b) von Lehrern (Philosophen), als Lehre verkünden, vortragen, c. praecepta, Hor.: quae diu latuere, canam, Ov.; vgl. Orelli Hor. sat. 2, 4, 11. – c) v. der Fama = ausposaunen, Fama facta atque infecta canens, Verg. Aen. 4, 190: Fama digna atque indigna canit, Val. Flacc. 2, 117. – / arch. Perf. canui, nach Serv. Verg. georg. 2, 384: canerit, Augustal. libri bei Fest. 270 (a) 32: Fut. canebo, Itala (Lugd.) iud. 7, 18. – synkop. Imperat. cante für canite, Vers. Sal. b. Varr. LL. 7, 27. – Partic. Fut. act. ungew. canitūrus, Vulg. apoc. 8, 13. – Genet. Plur. des Partic. Praes. canentum, Lucr. 4, 583 u. 5, 1383. Coripp. Iustin. 3, 42. – canīt gemessen, b. Verg. Aen. 7, 398.


http://www.zeno.org/Georges-1913. 1806–1895.

Игры ⚽ Нужен реферат?

Schlagen Sie auch in anderen Wörterbüchern nach:

  • Cano — Cano, Caño oder Canó ist der Familienname folgender Personen: Alejandro Cano Ricaud (* 1963), mexikanischer Politiker Alex Caño (* 1983), kolumbianischer Radrennfahrer Alfonso Cano (1948–2011), kolumbianischer Rebell Alonso Cano (1601–1667),… …   Deutsch Wikipedia

  • Cano — is a Spanish surname, used since the 12th century, and may refer to* Alfonso Cano * Alonzo Cano, Spanish painter * Fanny Cano * Francisco Cano, Conquistador * Gabriel Cano de Aponte * Jorge Cano * José Canó, Dominican baseball player * José María …   Wikipedia

  • CANO — were a Canadian progressive rock band in the 1970s and 1980s. They were the most popular and internationally successful musical group in Franco Ontarian history.[citation needed] Contents 1 Origins 2 Musical group …   Wikipedia

  • Caño — Saltar a navegación, búsqueda Un caño es un curso de agua marina que se interna en terrenos fangosos de marismas y cuya profundidad y apariencia cambia en función de las mareas. Puede estar comunicado directamente con el mar o no. En el primer… …   Wikipedia Español

  • CANO (A.) — CANO ALONSO (1601 1667) Ayant étudié l’architecture avec son père, la sculpture avec Juan Martínez Montañés, le maître de la statuaire polychrome, et la peinture avec Francisco Pacheco chez qui il rencontra Velázquez, c’est une formation… …   Encyclopédie Universelle

  • cano — cano, na (Del lat. canus). 1. adj. Que tiene blanco todo o gran parte del pelo o de la barba. 2. Anciano o antiguo. 3. poét. blanco (ǁ de color de nieve o leche). 4. f. Cabello que se ha vuelto blanco. U. m. en pl.) echar una cano al aire. fr.… …   Diccionario de la lengua española

  • caño — caño, a caño libre expr. mucho, mucha cantidad. ❙ «...la secta necesitaba dólares a caño libre...» Pgarcía, El método Flower …   Diccionario del Argot "El Sohez"

  • cano — s. m. 1. Tubo para conduzir fluidos. 2. Manilha. 3. Tubo ou canal de esgotos. 4. Algeroz. 5. Caleira. 6. Tubo das armas de fogo. 7. Tubo de chaminé ou de fogão. 8. Parte da bota que reveste a perna; canhão. 9. Tubo das penas das aves. 10. Cólon… …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • cano — cano, na adjetivo 1) anciano, viejo. 2) blanco. Cano es un término poético. * * * Sinónimos: ■ canoso, entrecano, blanquecino, níveo …   Diccionario de sinónimos y antónimos

  • caño — cano, na adjetivo 1) anciano, viejo. 2) blanco. Cano es un término poético. * * * Sinónimos: ■ tubo, conducto, canal, canalón …   Diccionario de sinónimos y antónimos

  • caño — sustantivo masculino 1. Tubo por el que cae el agua: una fuente de cinco caños. 2. Uso/registro: restringido. Chorro de agua que cae por ese tubo: El caño de esa fuente es muy caudaloso. 3. Tubo de una tubería: los caños de las tuberías …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

Share the article and excerpts

Direct link
Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”